زرتشت و آیین روزه داری

    جمع بین عقلانیت و معنویت یکی از ویژگی های بنیادین دین  زرتشت است.  برپایه فرهنگ و سنت های دینی زرتشتیان ، چون روزه گرفتن و نخوردن آب و غذا،  سستی بدن و عدم فعالیت مفید و کار روزانه  را  به دنبال دارد؛ ناپسند شمرده می شود. در کتاب اوستا آمده است :”  از نخوردن است که توان و نیرو در بدن کاسته می شود و پارسایی و دین داری از میان می رود. از تغذیه و خوردن است که جهان جسمانی پایدار می گردد و با نخوردن تباه می شود. “

 با نگاهی عمیق تر شاید بتوان گفت، روزه داری در آیین زرتشت  دو ساحت معنوی و جسمانی  (مادی ) دارد. ساحت معنوی مربوط به  “روزه هفت اندام” است. در روزه هفت اندام ، آنها کوشش می کنند تا هیچ گناه نیندیشند و نگویند و انجام ندهند؛ و باید که از دست و زبان و گوش و پای آنها هیچ کار گناه آلودی  سر نزند و چون چنین کردند روزه هفت اندام را بجای آورده باشند.

   ساحت جسمانی (مادی )، مربوط به نخوردن گوشت در 4 روز (وهمن ، ماه ، گوش و رام )  که  به  آن  روزهای ” نَبُر” (سرنبریدن) گفته می شود ، که روزهای دوم ، دوازدهم ، چهاردهم و بیست و یکم هر ماه است  که در این روزها،  برای ارج نهادن به آفریده های اهورامزدا، زرتشتیان از خوردن گوشت پرهیز می کنند

همچنین زرتشتیان پس از مرگ یکی از نزدیکان، به مدت سه شب از پختن یا خوردن گوشت پرهیز می‌کنند.

بن مایه :

– تاریخچه ای از روزه داری / روزه داری در ادیان دیگر